Ένας κόσµος όπου οι λέξεις δεν αξίζουν πια τίποτα, δεν αξίζουν πια ούτε το ελάχιστο ανθρώπινο σάλιο που τις κουβαλάει, ένας κόσµος όπου δεν µπορούµε να αποκτήσουµε τίποτα λέγοντας «Σας δίνω τον λόγο µου», ένας κόσµος όπου κυριαρχεί η εµµονή του ψεύδους είναι ένας κόσµος τρελών.
Οι λέξεις έχουν αξία µόνο σε σιωπηρή σύµπνοια, αδιατύπωτη, παράλογη, ας την ονοµάσουµε αγάπη, όλες οι λέξεις είναι λέξεις αγάπης, από την αγάπη οι λέξεις βρίσκουν τη θαυµατουργική δύναµή τους. Αλλά ένας κόσµος στον οποίο οι λέξεις δεν έχουν πια αξία, έχει όνοµα, ναι, ονοµάζεται κόλαση.
Ο Ολιβιέ Πυ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1965 στη γαλλική πόλη Γκρας. Θεωρείται από τους σηµαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραµατουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Οι λέξεις έχουν αξία µόνο σε σιωπηρή σύµπνοια, αδιατύπωτη, παράλογη, ας την ονοµάσουµε αγάπη, όλες οι λέξεις είναι λέξεις αγάπης, από την αγάπη οι λέξεις βρίσκουν τη θαυµατουργική δύναµή τους. Αλλά ένας κόσµος στον οποίο οι λέξεις δεν έχουν πια αξία, έχει όνοµα, ναι, ονοµάζεται κόλαση.
Ο Ολιβιέ Πυ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1965 στη γαλλική πόλη Γκρας. Θεωρείται από τους σηµαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραµατουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία, αλλά αφοσιώθηκε στο θέατρο. Μαθήτευσε σε δύο από τις εγκυρότερες γαλλικές δραµατικές σχολές (ENSATT και Conservatoire Νational Supérieur d’Art Dramatique). Τριάντα δύο χρονών ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Κέντρου της Ορλεάνης, ενώ, µετά τη λήξη της θητείας του, στα τέλη του 2006, διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Oντεόν στο Παρίσι.
Από το 1988 που εµφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή µε έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Από την πληθωρική δραµατουργική παραγωγήτου ξεχωρίζουν τα αµετάφραστα ακόµα στα ελληνικά θεατρικά έργα: Les Vainqueurs (Οι νικητές), 2004, L’Exaltation du labyrinthe (Το εγκώµιο του λαβυρίνθου), 2001,L’Apocalypse joyeuse (Η χαρούµενη Αποκάλυψη), 2000, Le Visage d’Orphée (Το πρόσωπο του Ορφέα), 1997, La Servante (Η υπηρέτρια), 1995.
Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωµαιοκαθολική πίστη του όσο και την οµοφυλοφιλία του, ο Πυ δηµιουργεί στα έργα του ένα γιορτινό και συνάµα παρακµιακό σύµπαν, που συνδυάζει στοιχεία γκροτέσκου και φάρσας, µε οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηµατικό λόγο. Η µεταµφίεση ανάγεται σε όχηµα έκστασης και το θέατρο σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηµατοδότηση του σύγχρονου κόσµου.
Η µετάφραση πραγµατοποιήθηκε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μετάφρασης / Εθνική Σχολή Ορλεάνης µε τη συµβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
www.nnet.gr
