Το βιβλίο «Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα» σε επιμέλεια Θανάση Νιάρχου μας «συστήθηκε» χθες, στο Εθνικό.
Μια διαγώνια ματιά στους δημιουργούς που ανέστησαν και προχώρησαν το ελληνικό θέατρο... έναν ολόκληρο αιώνα μπροστά ρίξαμε χθες, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Στο κτήριο Τσίλερ της Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί που μεγαλούργησαν και αποθεώθηκαν οι περισσότεροι εξ αυτών, 35 στον αριθμό, οργανώθηκε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Νιάρχου.
Ιερά τέρατα της θεατρικής τέχνης συστήνονται στις επόμενες γενιές μέσα από την εμπειρία των διαδόχων, των συνεργατών τους ή των ηθοποιών τους ως -όπως προλόγισε ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης- μια «έκφραση ευγνωμοσύνης», αλλά και χειρονομία μνήμης εφόσον το θέατρο είναι μια τέχνη που ζει μέσα από τη μνήμη των θεατών του. Εξάλλου, κανένα από τα τιμώμενα πρόσωπα του βιβλίου δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή.
Στην έκδοση του οίκου «Τόπος» γνωρίζουμε τον Φώτο Πολίτη μέσα από τα λόγια του Αλέξη Μινωτή, τον Δημήτρη Ροντήρη χάρη σε κείμενα της Άννας Συνοδινού και της Ασπασίας Παπαθανασίου, τον Πέλο Κατσέλη μέσα από την εμπειρία του Στάθη Λιβαθινού και του Θοδωρή Γκόνη. Τον Κάρολο Κουν όπως τον γνώρισε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, τον Τίτο Φαρμάκη μέσα από τη επαφή του με την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Αλέξη Σολωμός ως δάσκαλο του Σωτήρη Χατζάκη. Τον Μιχάλη Κακογιάννη όπως τον περιγράφει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, τον Μάριο Πλωρίτη όπως μας τον συστήνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, τον Μίνωα Βολανάκη σε κείμενα της Μπέττυς Αρβανίτη και του Γρηγόρη Ιωαννίδη, τον Ανδρέα Βουτσινά από τις αναμνήσεις της Ζωής Λάσκαρη, τον πρόσφατα εκλιπόντα Λευτέρη Βογιατζή σε ένα πορτρέτο της Ρούλας Γεωργακοπούλου.
Παρόντες και ομιλητές στην εκδήλωση οι ηθοποιοί Λυδία Κονιόρδου, Μπέττυ Αρβανίτη και Άλκης Κούρκουλος επικοινώνησαν την επαφή τους με μερικές από αυτές τις προσωπικότητες της ελληνικής σκηνής που τους καθόρισε ή ακόμα και τους διαμόρφωσε.
Η Λυδία Κονιόρδου ανέσυρε μνήμες από τους διαφορετικούς κόσμους που έφερε ο μύστης της θεατρικής τέχνης Κάρολος Κουν - «κάθε φορά που κάνω κάτι αναρωτιέμαι αν θα του άρεσε» είπε χαρακτηριστικά –, αλλά και την αξέχαστη εμπειρία να παρακολουθήσει κρυφά, ως απόφοιτη της δραματικής σχολής, πρόβα τραγωδίας σε διδασκαλία του Ροντήρη.
Η Μπέτυ Αρβανίτη σημείωσε πως «η δουλειά του θεάτρου είναι ομαδική και η συνύπαρξη είναι ο τόπος όπου συντελείται» κατηγοριοποιώντας τους σκηνοθέτες σε τρεις σχολές: δασκάλων, οραματιστών και δημιουργικών συνεργατών.
Ο Άλκης Κούρκουλος, με προίκα τη γνωριμία μερικών από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα ξεχώρισε τον Μίνωα Βολανάκη «σε μια παράσταση – εμπειρία που τον ξεπέρασε».
Ο Σταμάτης Φασουλής, έκλεισε τη βραδιά, διαβάζοντας ένα απόσπασμα του βιβλίου όπου ο Αλέξης Μινωτής μιλάει με ακόρεστο θαυμασμό για τον Φώτο Πολίτη.
www.tospirto.net/Στέλλα Χαραμή
