Η νέα δουλειά της Helter Skelter Company στο 'Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Η παράσταση Pedestal (Βάθρο) χρησιμοποιεί ως βάση την τραγωδία «Χοηφόροι» του Αισχύλου και τις τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων. Αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Carnage” (Σφαγή), μιας ελεύθερης απόδοσης της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια». Το πρώτο μέρος της τριλογίας, η παράσταση Venison (Κρέας από κυνήγι) με βάση τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, κέρδισε κοινό και κριτικούς όταν παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Απρίλιος-Μάιος και Οκτώβριος-Νοέμβριος 2012).
Η δομή του Pedestal διακρίνει δύο παράλληλους κόσμους, το ρεαλιστικό και το φαντασιακό. Στη ρεαλιστική αφήγηση σκηνών της ζωής μιας άρρωστης μητέρας που τη φροντίζει η κόρη της, παρεμβάλλονται οι φαντασιωτικές σκηνές που τρέχουν παράλληλα μέσα στο μυαλό της Κόρης.
Η Κόρη δε μπορεί να απομακρυνθεί απ’την οικογενειακή εστία. Υποτάσσεται στη μοίρα της και επινοεί μια προσωπική πίστη στην προσπάθειά της να υπερβεί την αδυναμία της. Με την πίστη της αυτή, οικοδομεί μέσα της έναν προσωπικό κόσμο. Μέσα από τον κόσμο αυτό, πιστεύει πως μια μέρα θα έρθει ένας εκδικητής, κάποιος που θα τη σώσει απ΄ τη θλιβερή ζωή της. Αυτή μέχρι τότε πρέπει να τον περιμένει.
Μέσα στην αναμονή της δυο κόσμοι και δύο χώροι, ο θηλυκός και ο αρσενικός, βαίνουν παράλληλα και τελικά συγκρούονται.
Λίγα λόγια για το έργο:
«Μια τόσο αβάσταχτη φρίκη μόνο μια τελετουργία μπορεί να τη χωρέσει»
- Sarah Kane ‘Crave’
Η παράσταση ‘Pedestal’ έχει σαν αφορμή το μύθο της Ηλέκτρας («Χοηφόροι» του Αισχύλου) και τις αποκρυφιστικές τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων. Η δομή της παράστασης διακρίνει δύο παράλληλους κόσμους, το ρεαλιστικό και το φαντασιακό και είναι χωρισμένη σε επεισόδια και στάσιμα. Στη ρεαλιστική αφήγηση (επεισόδια) σκηνών της ζωής μιας άρρωστης μητέρας που τη φροντίζει η κόρη της, παρεμβάλονται οι φαντασιωτικές σκηνές (στάσιμα) που τρέχουν παράλληλα μέσα στο μυαλό της Κόρης.
Τα επεισόδια είναι ρεαλιστικές σκηνές που διαδραματίζονται σ’ ένα δωμάτιο που μοιάζει με δωμάτιο νοσοκομείου στο οποίο βρίσκονται η Μητέρα και η Κόρη. Η Μητέρα πάσχει απο κάποια ασθένεια, δεν έχει αυτονομία κινήσεων, έχει φριχτούς πόνους. Η Κόρη φροντίζει τη Μητέρα εμμονικά, βρίσκεται διαρκώς σε υπερδιέγερση, σε ακαθησία, εκτός απ’τις στιγμές όπου βυθίζεται σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και φαντασίωσης.
Στις σκηνές αυτές βλέπουμε την φαντασίωση της Κόρης. Tρεις άντρες εμφανίζονται, τα πρόσωπα είναι βουβά και φορούν ίδιες μάσκες. Τα στάσιμα ακολουθούν τα στάδια μιας τελετουργίας στην πορεία της οποίας η Κόρη μυείται στον κόσμο τους.
Ο τρίτος άξονας της παράστασης, οι μονόλογοι της Κόρης, εντάσσεται κι αυτός στη φαντασιωτική κατάσταση. Με τα κείμενα αυτά αποκαλύπτεται πως η Κόρη αντιλαμβάνεται, πέρα και πίσω απ’τη ζωή που τρέχει, ένα μεγάλο σχέδιο στο οποίο κι αυτή συμμετέχει με την αναμονή της. Η Κόρη βλέπει τον εαυτό της σαν το όργανο μέσω του οποίου θα πραγματοποιηθεί ένα ανώτερο σχέδιο που είναι ο φόνος - η θυσία της Μητέρας. Είναι με κάποιο τρόπο το credo της, το προσωπικό της δόγμα που γεννά τον παράλληλο κόσμο.
Σύλληψη, Σκηνικός Χώρος, Κείμενο, Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Συνεργασία στη Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Σχεδιασμός - Σύνθεση Ηχων: Αντώνης Μόρας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βίντεο - Σχεδιασμός Προωθητικού Υλικού: Κωνσταντίνος Χαïδαλής
Γλυπτική: Κατερίνα Ανδρέου
Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελεάνα Γεωργιάδου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ευα Δημοπούλου
Eρμηνεύουν: Βασίλης Βηλαράς, Αλέξανδρος Καναβός, Κατερίνα Μηλιώτη, Ελένη Μολέσκη,Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
www.videatro.gr
