Οι αναγνώστες του «α» ανέδειξαν τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου για τη σεζόν 2011-2012 και τα βραβεία δόθηκαν σε μια λαμπερή τελετή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Τρίτη 13/11, με τη χορηγία της Mercedes-Benz. Στις επόμενες σελίδες θα μάθετε ποιες παραστάσεις διακρίθηκαν και ποιοι καλλιτέχνες έλαβαν τα 25 βραβεία της Θεατρομανίας, ενώ στην επόμενη έντυπη έκδοση του «α» θα βρείτε το αναλυτικό ρεπορτάζ με τα πιο χαρακτηριστικά ενσταντανέ της βραδιάς.
Φόνισσα
Τρεις πρωτιές κατάφερε η συγκλονιστική «Φόνισσα»: 1ο βραβείο παράστασης, 1ο βραβείο σκηνοθεσίας για τον Στάθη Λιβαθινό και 1ο βραβείο γυναικείου ρόλου για την Μπέττυ Αρβανίτη.
Ανεξίτηλα σφράγισε την καριέρα της η Μπέττυ Αρβανίτη (1o βραβείο γυναικείου ρόλου) με τη «στοιχειωμένη», μοντέρνα και αποκαλυπτική ερμηνεία της ως Φραγκογιαννού στη «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Η παράσταση απέσπασε συνολικά τέσσερα βραβεία^ ανάμεσά τους, τα δύο σημαντικότερα. Σύμφωνα με τους αναγνώστες του «α», ήταν η καλύτερη παράσταση της χρονιάς (1ο βραβείο παράστασης), ενώ την πρώτη θέση κατέκτησε και η σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού (1ο βραβείο σκηνοθεσίας). Συμπληρώστε εδώ και τη διάκριση που έλαβαν οι υποβλητικοί φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου (3ο βραβείο φωτισμών). Όπως έγραφε και η Ιλειάνα Δημάδη στην κριτική της για την παράσταση στο «α»: «Σκηνοθετημένη σαν μοντέρνα τελετουργία, η θεατρική αυτή εκδοχή της “Φόνισσας” ξανανακαλύπτει το έργο του Παπαδιαμάντη στη ρωγμή ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, στην ορθοδοξία και στον παγανισμό, στο ανθρώπινο και στο πέρα από το ανθρώπινο. Η Μπέττυ Αρβανίτη δεν ερμηνεύει απλώς ένα ρόλο αλλά “ξυπνά” τη μορφή της Φραγκογιαννούς στην κυτταρική μνήμη ενός ολόκληρου λαού, του δικού μας. Συμπέρασμα; Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζει να μας συγκλονίζει». Η παράσταση επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.
Η αυλή των θαυμάτων
Πέντε βραβεία έλαβε η «Αυλή των Θαυμάτων», ανάμεσά τους το 2ο βραβείο καλύτερης παράστασης και το 2ο βραβείο σκηνοθεσίας στον Γιάννη Κακλέα.
Ο Γιάννης Κακλέας έκανε… το θαύμα του: η παράσταση του εμβληματικού έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1957), με θέμα τα πάθη και τα λάθη των κατοίκων μιας λαϊκής γειτονιάς του ’50, που ανέβασε στο Εθνικό Θέατρο υπήρξε ένα από τα sold out θεάματα της προηγούμενης σεζόν, σημειώνοντας ρεκόρ πληρότητας 109%, κι απέσπασε πέντε βραβεία από τους θεατρικούς αναγνώστες του «α»: 2ο βραβείο καλύτερης παράστασης, 2ο βραβείο σκηνοθεσίας, 2ο βραβείο σκηνογραφίας (Μανώλης Παντελιδάκης), 3ο βραβείο ενδυματολογίας (Ελένη Μανωλοπούλου) και 2ο βραβείο φωτισμών (Σάκης Μπιρμπίλης). Η εκμοντερνισμένη αυτή εκδοχή, με τις δυναμικές ερμηνείες του πολυπρόσωπου θιάσου, την έντονη ενέργεια και τον ερωτισμό, απέδειξε την αθανασία της «Αυλής», αυτού του θεμελιώδους και πυρηνικού κειμένου για το θέατρό μας και τη «ρωμαίικη» φυλή.
Απατεώνες και τζέντλεμεν
Πέντε βραβεία κατέκτησαν οι «Απατεώνες και Τζέντλεμεν», με τον Πέτρο Φιλιππίδη να κερδίζει με το σπαθί του το 2ο βραβείο ανδρικού ρόλου.
«Να γελάσει ο κόσμος!» Αυτός ήταν ο στόχος του Γιάννη Μπέζου και του Πέτρου Φιλιππίδη, οι οποίοι εν μέσω… εθνικής κατάθλιψης αποφάσισαν να ανεβάσουν τους «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» των Τζέφρεϊ Λέιν και Ντέιβιντ Γιάζμπεκ στο Παλλάς ως ένα άκρως εντυπωσιακό μουσικοθεατρικό υπερθέαμα. Ο στόχος τους επετεύχθη, αν κρίνουμε από τα περίπου 70.000 εισιτήρια που έκοψε η παράστασή τους, η οποία απέσπασε πέντε βραβεία από το κοινό του «α»: 3ο βραβείο καλύτερης παράστασης, 2ο βραβείο ανδρικού ρόλου (Πέτρος Φιλιππίδης), 1ο βραβείο σκηνογραφίας (Μανώλης Παντελιδάκης), 1ο βραβείο ενδυματολογίας (Βασίλης Ζούλιας) και 1ο βραβείο φωτισμών (Λευτέρης Παυλόπουλος). Ο Πέτρος Φιλιππίδης έπαιξε από καρδιάς τον αβανταδόρικο ρόλο του μπαγαμπόντη απατεώνα, υπήρξε ικανότατος ως χορευτής αλλά και απολαυστικός ως τραγουδιστής, ενώ επαύλεις, αμαξοστοιχίες και κανονικότατες αίθουσες αναμονής αεροδρομίων στήθηκαν στη σκηνή, με τα χαβανέζικα πουκάμισα και τις ρετρό-σικ τουαλέτες να δίνουν κοσμοπολίτικη εσάνς στην παράσταση.
Ο δρόμος περνά από μέσα
Το 3ο βραβείο σκηνοθεσίας απέσπασε ο Διαγόρας Χρονόπουλος για την υποδειγματική παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα».
Το 3ο βραβείο σκηνοθεσίας απέσπασε ο Διαγόρας Χρονόπουλος για την υποδειγματική παράσταση ενός ελάχιστα γνωστού κι όμως εξαιρετικά σημαντικού έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που ανέβασε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη. Στο «Ο δρόμος περνά από μέσα» (1990) ο Καμπανέλλης μιλά για την «αμαρτωλή» Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και για τον καλλιεργημένο αριστοκράτη που αρνείται να δώσει αντιπαροχή το πατρικό του στην Κυψέλη. «Πίσω από τις λέξεις και τα σημεία στίξης του έργου κρύβονται άνθρωποι αληθινοί, γεμάτοι επιθυμίες και φόβους, άνθρωποι που φέρουν κάτι από εμάς. Όπου κι αν καταλήγει αυτός ο “Δρόμος”, σίγουρα περνάει από μέσα μας», επισήμανε ορθά ο Δ. Χρονόπουλος στο σκηνοθετικό του σημείωμα.
Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη
Ο Αντώνης Αντωνίου, με το μονόλογο «Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη», μας θύμισε τι σημαίνει ήθος. Το 1ο βραβείο ανδρικού ρόλου του ανήκει!
Αθόρυβα, δίχως διαφημιστικές καμπάνιες, με ελάχιστη ή και χωρίς καθόλου κρατική επιχορήγηση, κάποτε παίζοντας μόνο για δυο-τρεις θεατές, ο Αντώνης Αντωνίου –με πείσμα και σεμνότητα, προσωπικό μόχθο και άποψη– έχει κατορθώσει να διατηρήσει ζωντανό εδώ και 30 χρόνια το θεατράκι του σε ένα στενάκι της Κυψέλης. Ήρθε τώρα η μεγάλη δικαίωση γι’ αυτόν τον ακάματο «εργάτη» του θεάτρου: δύο σημαντικότατα βραβεία απέσπασε ο μονόλογός του με βάση τη νουβέλα «Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη» του Θανάση Βαλτινού (1ο βραβείο συγγραφής), το οποίο συνεχίζεται και φέτος στη Θεατρική Σκηνή της οδού Νάξου. Μόνος στη σκηνή, ο συγκλονιστικός Αντώνης Αντωνίου (1ο βραβείο ανδρικού ρόλου) μας καθήλωσε εξιστορώντας τις περιπέτειες ενός αγρότη του Μοριά, ο οποίος το 1903 θέλησε να φύγει μετανάστης στην Αμερική. Αν δεν τον είδατε πέρυσι, μην τον χάσετε φέτος!
Σεβάς Χανούμ
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ έδωσε το ρεσιτάλ της ζωής της ως Σεβάς Χανούμ κι έλαβε το 2ο βραβείο γυναικείου ρόλου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η «παρεξηγημένη» Κωνσταντίνα Μιχαήλ –από τα τηλεοπτικά «Λαβ Σόρρυ», «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»– αποδεικνύει πόσο ταλαντούχα ηθοποιός είναι. Ερμηνεύοντας όμως το μονόλογο του Γιώργου Χρονά «Σεβάς Χανούμ», ταυτίστηκε απόλυτα με την «αμαζόνα του πάλκου», τη φοβερή ρεμπέτισσα του ’50 Σεβάς Χανούμ κι έδωσε το ρεσιτάλ της ζωής της (2ο βραβείο γυναικείου ρόλου). Στο θέατρο Αγγέλων Βήμα μιλούσε και ανάσταινε γύρω της όλο το ρεμπέτικο! Με μια χαρακτηριστική βραχνάδα κι ένα «τσάκισμα» στη φωνή, γινόταν μεμιάς η μεσήλικη, άρρωστη και «ξοφλημένη» Σεβάς. Και θυμόταν το μεγάλο και άδοξο έρωτά της με τον Στέλιο Καζαντζίδη, το στέκι του «Τζίμη του Χοντρού», την κόντρα της με τη Μαρίκα Νίνου, τις περιοδείες στο εξωτερικό, το χρήμα, την πρόσκαιρη φήμη, το «ξόδεμα» στις καταχρήσεις και το «αντίτιμό» τους. Μοναδική!
Να ζει κανείς ή να μη ζει
Τρία βραβεία έδωσαν οι αναγνώστες του «α» στη λαμπερή φαρσοκωμωδία «Να ζει κανείς ή να μη ζει», με τον Πέτρο Χαϊκάλη να λαμβάνει το 3ο βραβείο ανδρικού ρόλου.
Τρία βραβεία έδωσαν οι αναγνώστες του «α» στη λαμπερή φαρσοκωμωδία «Να ζει κανείς ή να μη ζει» του Νικ Γουίτμπι που παίχτηκε σε απόδοση-σκηνοθεσία των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», «όργωσε» την Ελλάδα το καλοκαίρι και τώρα επαναλαμβάνεται στο ίδιο θέατρο. Στο ρόλο του θιασάρχη και κάκιστου ηθοποιού Φρέντερικ Μπρόνσκι, ο Παύλος Χαϊκάλης (3ο βραβείο ανδρικού ρόλου) απέδειξε περίτρανα ότι είναι ένας κωμικός μεγάλου εκτοπίσματος κι ένας… εξπέρ των μεταμορφώσεων. Είτε ως Άμλετ με κολάν, ο οποίος θαρρείς και ξέφυγε από ταινία των Μόντι Πάιθον, είτε ως γκέι δικτατορίσκος που τραγουδάει «όλα, τα θέλω όλα, φέρτε μου πολυβόλα!», ο Χαϊκάλης ξέρει πολύ καλά πως η φάρσα είναι ένας ωρολογιακός μηχανισμός ακρίβειας και ο ίδιος πρέπει να γίνει ο επιδέξιος πυροτεχνουργός... Η παράσταση επιβραβεύτηκε τόσο για τις εντυπωσιακές αλλαγές σκηνικού (3ο βραβείο σκηνογραφίας στον Αντώνη Δαγκλίδη) όσο και για τα υπέρκομψα κοστούμια (2ο βραβείο ενδυματολογίας στην Έβελυν Σιούπη), από τουαλέτες κεντημένες με στρας και περίτεχνα άνθη μέχρι ελισαβετιανές φουφούλες με κολάν και στολές των SS!
Χαίρε Νύμφη
Η Μαρία Πρωτόπαππα έλαβε το 3ο βραβείο γυναικείου ρόλου για τη μοναδική της ερμηνεία ως αστή του 1930/Έιμι Γουάινχαουζ των ’00s στο «Χαίρε Νύμφη».
Το απόλυτο outsider των φετινών βραβείων και μια cult παράσταση, την οποία το κοινό είτε λατρεύει είτε… δεν αντέχει (παίζεται από πέρυσι στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου). Γιατί η –πάντα παρορμητική– συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Λένα Κιτσοπούλου έκανε αγνώριστο το «Χαίρε Νύμφη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, μεταφέροντας τη δράση από το 1930 στα ρημαγμένα ’00s. Έτσι, η κεντρική ηρωίδα του Ξενόπουλου, η Ρόζα Στάγγα, από παραστρατημένο κορίτσι του Μεσοπολέμου μεταμορφώνεται σε ένα διάσημο είδωλο του σήμερα, την αυτοκαταστροφική και πρόωρα χαμένη τραγουδίστρια Έιμι Γουάινχαουζ. Η Μαρία Πρωτόπαππα ερμήνευσε με συναρπαστικό τρόπο το ρόλο της Ρόζας, παίζοντας διαρκώς στην κόψη του τραγικού και του κωμικού, και παραδίδοντας ένα μοναδικό ρεσιτάλ υποκριτικής ευαισθησίας και ωριμότητας (3ο βραβείο γυναικείας ερμηνείας).
Φαύστα
Τα έξοχα άσματα του Βασίλη Δημητρίου (1ο βραβείο μουσικής σύνθεσης) έδιναν τον τόνο μεθυσμένης οπερέτας στη «Φαύστα» του Μποστ.
Σαράντα χρόνια αδιάκοπης λειτουργίας έκλεισε πέρυσι το θρυλικό θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου και της Λήδας Πρωτοψάλτη και τα γιόρτασε ανεβάζοντας τη «Φαύστα» του Μποστ, το άκρως σουρεαλιστικό και σκανδαλιάρικο αυτό ομοιοκατάληκτο έργο, μια ανελέητη σάτιρα για τους μικροαστούς που τελούν σε πλήρη αφασία, στρουθοκαμηλίζουν διαρκώς και αντιμετωπίζουν με επιδεικτική αναισθησία όσα δεινά τους συμβαίνουν. Αβίαστο γέλιο προκαλεί το ανέβασμά του σαν μεθυσμένη οπερέτα, με τα περιπαικτικά άσματα του Βασίλη Δημητρίου (1ο βραβείο μουσικής σύνθεσης) να δένουν οργανικά με τη δράση και το θίασο της Στοάς να αποδεικνύει τόσα χρόνια μετά ότι αποτελεί τώρα μία από τις ελάχιστες εναπομείνασες σταθερές αξίες του ελληνικού θεάτρου.
Πήρε τη ζωή στα χέρια της
Θεατράλε και μοναδικός, ο Σταμάτης Κραουνάκης έλαβε το 2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης για τις μελωδίες του έργου «Πήρε τη ζωή στα χέρια της».
Τα έδωσε πάλι όλα ο Σταμάτης Κραουνάκης (2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης), υπογράφοντας με τις μελωδίες στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Πήρε τη ζωή στα χέρια της» που παίζεται από πέρυσι στο Θέατρον του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Στο νεοκυματικό και θεατράλε μουσικό ύφος του Κραουνάκη, τα στοιχεία του καμπαρέ γίνονται «ένα» με τα κανταδόρικα της Μπελ Επόκ, σε μια άτυπη συνάντηση του Κουρτ Βάιλ με τον Αττίκ και της έντεχνης μπαλάντας με το ελαφρολαϊκό. Κι όμως, το αποτέλεσμα αυτής της σύνθεσης διαφορετικών υφών έχει τη δική του προσωπικότητα^ ακόμη κι αν δεν ξέρεις ότι τη μουσική έχει γράψει ο γνωστός συνθέτης, το μαντεύεις!
Ερωτόκριτος
Το 3ο βραβείο μουσικής σύνθεσης έλαβε ο Δημήτρης Μαραμής για την εξαιρετική δουλειά του στον «Ερωτόκριτο».
Last but not least, το 3ο βραβείο μουσικής σύνθεσης έλαβε ο Δημήτρης Μαραμής για την εξαιρετική δουλειά του στον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου που ανέβασε πέρυσι στο Ακροπόλ ο Στάθης Λιβαθινός. Ο θίασος, σαν μπουλούκι θεατρίνων, μας αφηγήθηκε τον έρωτα Αρετούσας και Ερωτόκριτου, άλλοτε τραγουδώντας τον σαν μαντινάδα κι άλλοτε σαν ερωτιάρικο μπλουζ, πότε σαν τζάμινγκ και πότε σαν ραπ. Η ζωντανή μουσική του Δημήτρη Μαραμή απογείωσε την παράσταση έτσι όπως αξιοποίησε τα λαϊκά μοτίβα του όψιμου Μεσαίωνα, τις σουίτες και τα μπλουζ για να δημιουργήσει πρωτότυπα παράδοξα βαλσάκια, μεθυσμένα εμβατήρια και κινηματογραφικής υφής μελωδίες – θαρρείς φτιαγμένες για ταινίες με στοιχειωμένα λούνα παρκ…
www.athinorama.gr
