Ο Άγγελος Αντωνόπουλος, αναμετράται φέτος στο Τριανόν, με έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο. Στο μονόλογο που έχει γράψει ο ίδιος, ερμηνεύει τον επιστήμονα, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό το επιστημονικό του έργο, σε συνδυασμό με τη ζωή του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.Ο βετεράνος ηθοποιός, που βάζει τη σφραγίδα του συγγραφικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά στο Γαλιλαίο, επιβλητικός αλλά και ευγενέστατος ταυτόχρονα, μίλησε στο www.culturenow.gr για το έργο, την τέχνη και την επιστήμη. Απολαύστε τον!
Συνέντευξη: Νώντας Δουζίνας
Photo: Στέλιος Ματσάγγος
Culturenow.gr: Ας ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, δίνοντάς μας τη δική σας οπτική για το έργο. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα να γράψετε το Γαλιλαίο;
Άγγελος Αντωνόπουλος: Ο Γαλιλαίος είναι μια προσωπικότητα, ένα πορτραίτο, που με απασχολεί πάρα πολλά χρόνια, από τότε που είδα καταρχάς την παράσταση με το έργο του Μπρεχτ. Σαν ιστορική λοιπόν μορφή με συγκλόνισε. Έκτοτε, αυτό υπήρχε πάντα σαν ανησυχία μου, ενώ το έργο του Μπρεχτ δε μπορεί να ανέβει, διότι έχει πάνω από 50 πρόσωπα. Εγώ όμως ήθελα να παίξω το Γαλιλαίο, οπότε άρχισα να προβληματίζομαι για να γράψω ένα μονόλογο. Βέβαια, η βιβλιογραφία που απαιτείται είναι τεράστια, γιατί για ένα τέτοιου ιστορικού εκτοπίσματος πρόσωπο, αντιλαμβάνεστε πόσα πράγματα έχουν γραφτεί. Πρέπει να πω, ότι όταν αρχίσεις να ασχολείσαι με το θέμα, αντιλαμβάνεσαι πόσο αδιάβαστος είσαι. Τόσο πολλά βιβλία πρέπει να διαβάσεις για να ασχοληθείς με το θέμα έτσι όπως ασχολήθηκα εγώ. Αναφορικά με το συγγραφικό αυτό εγχείρημα, μπούσουλας ήταν και το προηγούμενο έργο που είχα παίξει, ο Μαρξ. Το εννοώ αυτό ως εξής: Ο Χάουαρντ Ζιν που είχε γράψει το Μαρξ, κατά τη γνώμη μου τον είχε γράψει αριστοτεχνικά. Δε μπορούσα λοιπόν να αγνοήσω το είδος γραφής του Χάουαρντ Ζιν, για να ξεκινήσω αυτό που ξεκίνησα, διότι είδα ότι μέσα στο οδοιπορικό αυτού του ανθρώπου, υπήρχαν στοιχεία που δημιουργούν αυτό που λέμε συγκινησιακή λειτουργία και μόνο έτσι μπορεί να γίνει το θέατρο. Η συγκινησιακή λειτουργία δημιουργείται κυρίως από τα στοιχεία της ζωής του ήρωα μας. Δεν πρόκειται μόνο για τις επιστημονικές πληροφορίες. Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου, πόσο δυσκολεύτηκε για να γίνει, σε ποιες καταστάσεις προσέκρουσε η επιδίωξή του, ποια ήταν η οικονομική και οικογενειακή του κατάσταση. Από εκεί και πέρα, εμφανίζονται με την έρευνα τα κοινωνικά, επιστημονικά περιβάλλοντά του, καθώς και το περιβάλλον των ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό λοιπόν είναι πολύ ενδιαφέρον, το είχε κάνει ο Χάουαρντ Ζιν με τον Μαρξ και είδα πώς λειτούργησε, ενώ βλέπω και πόσο λειτουργεί και σήμερα ο Γαλιλαίος. Αυτή τη στιγμή έχουμε κάνει ακόμη λίγες παραστάσεις και είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος, γιατί έχω εισπράξει τον ενθουσιασμό αυτών των θεατών που ήρθαν στις λίγες αυτές παραστάσεις.
