Το «κακό νέο» είναι ότι οι εκδηλώσεις στην Πειραιώς 260 ολοκληρώθηκαν για φέτος. Την περασμένη Πέμπτη οι παραστάσεις του Δημήτρη Μαυρίκιου και της Έφης Θεοδώρου ολοκλήρωσαν το φετινό πρόγραμμα. Το «καλό νέο» είναι ότι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να επαναληφθούν κάποιες παραστάσεις τον Σεπτέμβριο, πάλι στην Πειραιώς 260. Αυτή τη στιγμή εξετάζεται η δυνατότητα υπογραφής συμβάσεων για το προσωπικό που θα λειτουργήσει τον χώρο τον Σεπτέμβριο και, φυσικά, οι διαθεσιμότητες των καλλιτεχνών.
Πάντως, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, συζητείται να επαναληφθούν στον χώρο της Πειραιώς παραστάσεις που είχαν θερμή υποδοχή από το κοινό έγιναν sold out και συζητήθηκαν.
Ο Νίκος Καραθάνος ερμήνευσε μια συγκλονιστική μάνα στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα και της Λένας Κιτσοπούλου.
Στις πρώτες σκέψεις είναι η επανάληψη των τριών πρώτων παραγωγών του Φεστιβάλ στην Επίδαυρο. Δηλαδή η «Ελένη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου και ο «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου (παράσταση που ήδη έχει ανακοινώσει την επανάληψή της στο Ηρώδειο στις 4 Σεπτεμβρίου). Από τις παραστάσεις που είδαμε στην Πειραιώς 260 στις σκέψεις των υπευθύνων του Φεστιβάλ είναι να επαναληφθούν οι εξής παραστάσεις: «Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας» βασισμένο σε διηγήματα του Αντον Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, «Ματωμένος γάμος» βασισμένος στο κείμενο του Λόρκα που σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου, και η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμελης Γλυνάτσης («Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους», της Ανχέλικα Λίντελ). Ιδιαίτερη συζήτηση γίνεται για την επανάληψη της παράστασης «Ραμόνα travel / Η γη της καλοσύνης» έργο της Γλυκερίας Μπασδέκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, που είναι έτσι κι αλλιώς μέσα στις υπό συζήτηση παραστάσεις για επανάληψη, κι αυτό γιατί πρέπει να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο χώρος Αποθήκη, αφού η παράσταση είχε στηθεί σκηνικά για εκείνον τον χώρο.
Πάντως, απολογιστικά, φέτος είχαμε ένα μεγάλο πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής δημιουργίας στο Φεστιβάλ Αθηνών. Και από άποψη γενεών και από άποψη σκηνοθετικών οπτικών. Είδαμε πολλά έργα, είδαμε πολλές αναζητήσεις των σκηνοθετών, είδαμε σπουδαίες ερμηνείες, και είδαμε, βεβαίως, και αποτυχημένες ή ατυχείς εμπνεύσεις.
Διαφορετική ματιά
Στις παραστάσεις που ξεχώρισαν (πέραν αυτών που θα επαναληφθούν) κατατάσσουμε: το τρυφερό και ιδιαίτερο κάλεσμα για μια ανάγνωση του Ντοστογιέφσκι που έκανε η Ηλίας Κουνέλας και η ομάδα του σ’ έναν ξεχωριστό χώρο, στον Ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά στην Πλάκα και τον «Ιδομενέα» που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Στις παραστάσεις που κατέθεσαν μια διαφορετική ματιά κι ας είχαν ελλείψεις είναι η «Τριλογία της πόλης» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή, «Η οδύνη των ανέργων» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη και «Η σωφρονιστική αποικία» του Κάφκα σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. [Μέχρι την ώρα που γράφεται το κείμενο δεν έχουμε δει τις παραστάσεις του Δημήτρη Μαυρίκιου και της Εφης Θεοδώρου].
Υπήρχαν και παραστάσεις που απογοήτευσαν ή εξέπληξαν δυσάρεστα το κοινό. Κατέθεσαν όμως τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των δημιουργών τους. Και το Φεστιβάλ Αθηνών έδωσε τη δυνατότητα φέτος να δούμε πραγματικά όλες τις τάσεις του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Κι αυτό ήταν το φετινό κέρδος, που έλειπαν οι σημαντικές ξένες παραγωγές.
www.kathimerini/Όλγα Σελλά
